Prolog

Droga Beth,

Jest piątek, 24 sierpnia 2012 roku. To znowu się dzieje. Znowu słyszę te cholerne głosy odbijające się od ścian. Słyszę kroki. Śmiech dziecka. Mam nieodparte wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Mieszkam tu zaledwie miesiąc, a już zdążyłam przekonać się o tym, że coś jest z tym domem nie tak.

Dzisiaj widziałam diabła. Nie jest to postać z rogami, nie dzierży w dłoni wideł, on był piękny. Jego kręcone, brązowe loki miękko opadały na twarz. Jego rysy były delikatne, a cera nieskazitelna. Oczy błyszczały, odbijając od siebie światło słabej jarzeniówki. Były zielone, choć miałam z czasem wrażenie, że przeradzają się w dziury czarne, niczym dwie bryłki węgla. Jego pięknie wykrojone usta przybrały malinowy odcień. Uśmiechał się do mnie, ukazując szereg zadbanych zębów. Wyglądał jak nastolatek, jakby dopiero wybierał się na lekcję do liceum. Widziałam go rankiem. Stałam w łazience trzymając w dłoni szczoteczkę do zębów. Uniosłam wzrok, a wtedy szczoteczka wypadła mi z ręki. Jego postać odbijała się w tafli lustra. Patrzyłam na niego tylko kilka sekund. Wystarczająco długo, by mu się przyjrzeć. Gwałtownie się odwróciłam. Trzęsłam się. Skąd ten chłopak wziął się w moim domu? Nie wiem. Nie miałam okazji spytać, bo gdy tylko stanęłam plecami do lustra jego już nie było.

3-ego sierpnia, w jedną z tych burzowych nocy, długo nie mogłam zasnąć. Patrzyłam w okno, na ciemne, prawie czarne niebo, które co jakiś czas przecinały jasne pioruny. W całym mieszkaniu rozlegał się towarzyszący temu grzmot i dźwięk mocnego deszczu uderzającego o szybę. Wtedy jeszcze starłam się zachować stoicki spokój. Nie miałam pojęcia co jest w tym domu. Po godzinnym przekręcaniu się z boku na bok postanowiłam, że poczytam książkę. Sięgnęłam do szafki nocnej, by zapalić lampkę, a kiedy to zrobiłam chwyciłam w dłonie książkę i otworzyłam na zaznaczonej stronie. Książka wyleciała mi z dłoni, a ja pisnęłam głośno, gdy zobaczyłam szkarłatny napis „Umrzesz tutaj” w miejscu, w którym skończyłam czytać. Lektura wylądowała na podłodze, a ja skuliłam się na łóżku. Ze strachu i z emocji z moich oczu poleciały łzy. Nie byłam w stanie racjonalnie myśleć, nie mogłam nawet sięgnąć po telefon, by zadzwonić na policję i zawiadomić, że ktoś włamał się do mojego mieszkania, tak, jak wtedy przypuszczałam. Przez resztę nocy siedziałam w niemalże embrionalnej pozycji, mocno zaciskając powieki, choć co prawda nie zmrużyłam oka i nie zaznałam tamtej nocy snu. Kiedy tylko przez okno przebiły się pierwsze promienie słońca zwiastujące ranek, a zrazem piękną pogodę po burzy, nadal wstrząśnięta, zebrałam się na odwagę i sięgnęłam po książkę, która przez całą noc spoczywała na podłodze. Znów otworzyłam ją na zaznaczonej stronie, jednak tym razem znajdowała się na niej jedynie treść powieści. Koszmar, który przeżyłam tej nocy nie pozostawił po sobie żadnych śladów.

Nie czekałam długo na kolejny znak, że nie powinnam tu mieszkać. Po południu, dokładnie 18 sierpnia, siedziałam w salonie oglądając telewizję. Program już się kończył, a mnie naszła ochota na popołudniową drzemkę, więc sięgnęłam po pilot i już miałam wyłączać telewizor, kiedy tuż przed kanapą, na której siedziałam, przejechała niewielka, zabawkowa ciężarówka. Możesz sobie wyobrazić w jakim szoku byłam. Mieszkam sama, nikt z mojej najbliższej rodziny nie ma małego dziecka, ani tym bardziej nie postanowił mnie odwiedzić. Wystraszona sięgnęłam po zabawkę drżącymi dłońmi. Wypadła mi z nich kiedy tylko ją chwyciłam. Na moich plecach pojawił się podmuch chłodnego wiatru i dreszcz. Z korytarza usłyszałam śmiech dziecka, a następnie kroki. Po chwili w całym domu rozległ się głośny huk. Zacisnęłam ręce w pięści i szybko ruszyłam do źródła hałasu. Na miejscu zobaczyłam wazon po babci lezący na podłodze obok stolika, na którym stał jeszcze przed momentem. Był stłuczony w drobny mak. Zadzwoniłam do mamy szukając jakiegoś racjonalnego wytłumaczenia. Na nic zdała się rozmowa o przeciągu i dzieciach mieszkających po sąsiedzku.

W kwestii sąsiadów też mam mieszane uczucia. Pierwszego dnia, w którym wprowadziłam się do tego domu, przyszła do mnie kobieta około sześćdziesiątki. Na jej twarzy malował się uśmiech, który nie był zbyt szczery. Długie do ramion, jasne włosy pokryła siwizna. Oczy wyglądały na zmęczone. Jej sukienka, sięgająca za kolana, wyglądała na drogą, jednak starą. Przywitała mnie, powiedziała, że będziemy sąsiadkami. Najbardziej niepokojące były jej słowa: „Nikt tutaj zbyt długo nie wytrzymał, kochanie”. Wtedy jeszcze nie interpretowałam tego w żaden sposób, ale teraz chyba wiem się co miała na myśli. Z jej odwiedzinami miałam do czynienia jeszcze dwa razy. Raz przyniosła mi ciasto. Zaproponowałam jej kawę, jednak odmówiła zwracając uwagę na to, że wypłukuje magnez z organizmu. Druga jej wizyta była zupełnie inna. Na zewnątrz już zapadał zmrok, kiedy zapukała do moich drzwi. Najdziwniejsze było to, że spytała się czy wszystko w porządku, a kiedy to potwierdziłam po prostu odeszła.

Zastanawiałam się, dlaczego cena tego pięknego, ogromnego domu jest taka niska. Nikt nie poinformował mnie o tym, co miało tu miejsce. Dzisiaj, tuż po incydencie w łazience,  zebrałam się za to, by odnaleźć informacje na temat tego miejsca. Przejrzałam mnóstwo stron internetowych, które wyjaśniły wszystko. Nie spodziewałam się, że po wpisaniu w wyszukiwarkę adresu własnego mieszkania wyświetlą mi się strony głoszące: „Kolejny zgon w Domu Śmierci”, „Nowy właściciel powiesił się na własnym prześcieradle”, „Znaleziono kolejne ciało w budynku przy Abbey Road”, „Kolejne ofiary Domu Śmierci”. Możesz sobie wyobrażać jak bardzo przestraszona byłam i nadal jestem.

Coś bardzo chcę się mnie stąd pozbyć. Wygrało. Spakowałam swoje rzeczy, zaraz stąd wychodzę. Uwolnię się od tego przeklętego domu i wrócę do rodziców. Poszukam jakiejś kawalerki i tam się wprowadzę. Nie chcę już nawet zwrotu pieniędzy za ten dom. Zbierałam na niego odkąd pamiętam, moi rodzice włożyli w niego większą część swojego majątku, ale ja chcę się po prostu uwolnić od tego przeklętego mieszkania. Za chwilę je opuszczę. Zadzwonię do kobiety, która sprzedała mi ten dom i powiem, że zostawiam klucz na stole w kuchni. Więcej nikt mnie tu nie zobaczy.

Chyba muszę już kończyć ten list. Znowu słyszę te cholerne kroki. To dziwne, stają się coraz głośniejsze, a ja czuję na sobie czyjś wzrok. Nie mam na tyle odwagi, by spojrzeć za siebie, nie wiem co się dzieje. Ktoś za mną stoi. Ktoś…